فرایند کشت برنج در فارسی “شالیکاری” نام دارد و “شالیکار” کسی است که در شالیزارها کار می‌کند. زندگی شالیکار به زمین بستگی دارد. در حالی که همیشه یک پا در آب و پای دیگر در خشکی دارد. آنها در آب کشاورزی می‌کنند و پایه خانه‌های خود را در همان زمین‌ها می‌سازند. ویلا شالیکار در شمال ایران یک ساختمان با نمای بتن اکسپوز اثر شرکت معماری کامران حیرتی است.
در واقع، زندگی آنها مانند یک اسفنج روی آب شناور است. “شمال” در فرهنگ ایران تنها به جهت جغرافیایی اشاره نمی شود، بلکه واژه ای است که جنبه ای از حافظه جمعی ایرانی را نشان می دهد. این نشان دهنده مکان خاصی است که دریا ، کوه و دشت با یکدیگر ملاقات می کنند.
سبک زندگی ساکنان شمال ایران در گذشته به عنوان یک زندگی برون گرا تعریف می‌شد. فاصله بین زیستگاه‌های آنها بستگی به وسعت زمین آنها دارد. علاوه بر این، آب و هوای مرطوب نقش مهمی در شکل گیری معماری بومی آنها داشت که “ایوان” بخش اساسی خانه بود.
ویلا شالیکار به دنبال پیوند زندگی اجتماعی ساکنان آن با معماری سنتی شمال ایران است.
معماری ویلا شالیکار به جنبه‌های داخلی جغرافیای بومی در شمال ایران پاسخ می دهد. ایده طراحی پروژه ایجاد یک خانه مرتفع است که بر روی یک سکوی ساختاری قرار دارد. محوری نیز در داخل خانه طراحی شده است که تمام فضاهای داخلی و خارجی را با هم ادغام می‌کند. محور با حیاطی که در مرکز ساختمان است، روبرو می شود.
جریان فضاها از منظره به داخل ساختمان، اصل زندگی در شمال را با سبک زندگی پویای معاصر ترکیب می کند.
ساختار این پروژه شامل شش حلقه بتنی است که در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند. آنها را با تیرهای فولادی مانند بافت پارچه با بتن اکسپوز بهم وصل کرده‌اند. علاوه بر این، ساختار و معماری یک ریشه مشترک دارند و یکپارچه می‌شوند.
ویلا شالیکار اثر معماران کامران حیرتی یک ساختمان با نمای بتن اکسپوز است که تا درون ساختمان امتداد یافته است و باعث یکپارچگی ساختمان از درون و خارج شده است.
این مقاله از Architizer ترجمه شده است.
