ارتباطات گاه به گاه با افرادی که در جریان زندگی روزمره با آنها روبرو می شویم و صحبت با غریبه ها می‌تواند به ما احساس تعلق به یک جامعه را بدهد. اما در ماه های اخیر، تحت دستور ماندن در خانه به دلیل همه گیری ویروس کرونا، بسیاری از افراد چنین برخوردهای روزانه خود را از دست دادند.
در مصاحبه ای، دکتر فینگرمن خاطرنشان می‌کند که ارتباطات گاه به گاه آدم ها با افرادی که در طول زندگی روزمره با آنها روبرو می‌شوند و صحبت کردن با غریبه ها ، می‌تواند به افراد این احساس را بدهد که به یک جامعه تعلق دارند، که او آن را “نیاز اساسی انسان” توصیف می‌کند.
همانطور که او و خانم بلاو در کتاب خود نوشتند، غریبه های مهم “به اندازه خانواده و دوستان نزدیک ما برای رفاه، رشد و زندگی روزمره ما ضروری هستند. غریبه های مهم ما را در جهان لنگر انداخته و به ما این حس را می‌دهند که به چیزی بزرگتر متصل شده‌ایم. آنها همچنین زندگی ما را تقویت و غنی می‌کنند و به ما فرصت‌هایی برای تجربیات و اطلاعات جدیدی می‌دهند که خارج از محدوده حلقه‌های درونی ما است. آنها روابط اجتماعی حیاتی هستند – افرادی که به شما کمک می‌کنند روز را گذرانده و زندگی را جالب‌تر کنید. “
تمایل به “گفت و گو” با غریبه‌هایی که در طول زندگی با آنها ملاقات می‌کنیم، می‌تواند منجر به انبوهی از آشنایان شود که روزهای شما را با لذت‌ها، توصیه‌ها، اطلاعات، کمک‌های ضروری پر کنند.
قرنطینه کووید 19 بسیاری از ما را به یاد اهمیت روابط ما در کیفیت زندگی و نه تنها روابط با دوستان و اعضای خانواده‌ای که دوست داریم و خوب می شناسیم و همچنین ما را خوب می شناسند، بلکه با روابط معمولی‌تری که به ما کمک می‌کند، می‌اندازد. همچنین صحبت با غریبه ها کمک می‌کند ما در زمان‌های تاریک و ناراحت کننده دیدگاه مثبتی داشته باشیم.
تحقیقات دکتر فینگرمن همچنین نشان داده است افرادی که از لحاظ اجتماعی یکپارچه‌تر هستند از نظر بدنی نیز فعال‌تر هستند. او می‌گوید: “کم تحرکی شما را می کشد. شما باید بلند شوید و حرکت کنید تا در کنار افرادی باشید که هنگام ورزش با آنها برخورد می‌کنید.” او همچنین می‌گوید، غریبه های مهم به مغز شما نیز کمک می‌کنند، زیرا “گفتگوها بیشتر از افرادی که شما آنها را خوب می‌شناسید محرک هستند”.
دکتر کاترین ال فیوری، رئیس روانشناسی مقطع کارشناسی در دانشگاه آدلفی که شبکه های اجتماعی افراد مسن را مطالعه می کند، در مصاحبه ای می‌گوید: “هرچه تعداد روابط ضعیف‌تر بیشتر باشد، ارتباط با احساسات مثبت قوی تر و احساسات افسردگی کمتر خواهد بود. به وضوح اینطور نیست که روابط نزدیک تنها چیزی است که افراد مسن به آن احتیاج دارند.”
و نه فقط افراد مسن، همه بزرگسالان. دکتر فینگرمن می‌گوید تحقیقات نشان داده است که به طور کلی، “افراد وقتی گروه متفاوتی از افراد را در زندگی خود دارند و با غریبه ها بیشتر صحبت می‌کنند، بهتر عمل می کنند. اما همانطور که دکتر فیوری مشاهده کرده ، “متأسفانه، کووید توانایی ما در حفظ روابط ضعیف را به شدت محدود کرده است. انجام این کار به صورت آنلاین نیاز به تلاش بیشتری دارد. “
خانم بلاو و دکتر فینگرمن در کتاب خود بر اهمیت ایجاد و قرار گرفتن در محیط‌هایی که باعث ایجاد روابط و صحبت با غریبه های بعدی می شود، تأکید می‌کنند. چند دهه پیش وقتی نیویورک تایمز برای نویسندگان و سردبیران خود اتاقک‌هایی نصب کرد، محیطی را که برای به اشتراک گذاری اطلاعات و پرورش رفاقت مناسب بود از بین برد و باعث شد بیشتر روزها افراد از خانه کار کنند. احتمالا زمانی که محدودیت‌های کووید بالاخره برداشته شود، بسیاری از کارمندان اداری نیز همین کار را خواهند کرد و روابط گاه به گاه کار را قربانی خواهند کرد.
همانطور که نویسندگان نوشتند، “جایی که ما زندگی می‌کنیم ، کار می‌کنیم ، خرید می‌کنیم و با هم ارتباط داریم، همگی ارتباط با روابط ضعیف ما و در نتیجه کیفیت زندگی ما دارند.” همانطور که آنها یک موضوع اصلی کتاب خود را توصیف کردند، “آشنایی‌های گاه به گاه و صحبت با غریبه ها ما را تشویق می‌کند که فراتر از مناطق امن خود قدم بگذاریم.” و تا زمانی که این کار را نکنیم، هرگز نمی دانیم که از روابط با “افرادی که ظاهراً اهمیتی ندارند” چه چیزی به دست می‌آوریم.
این مقاله از نیویورک تایمز ترجمه شده است.
