چرا باید سریال That 70’s Show را تماشا کنید

بدون شک That 70’s Show یکی از آن سیتکام های کمتر به آن بها داده شده است. سریالی که احتمالا وقتی در ژانر کمدی جست و جو میکنید به آن بی توجه هستید. اما اگر اتفاقی قسمت اول آن را پلی کنید دست کشیدن از تماشای آن سخت خواهد بود.

بدون شک در این ژانر اکثر شما فرندز، ساینفلد، آشنایی با مادر، آفیس و بیگ بنگ تئوری را تماشا کرده اید. سریال هایی که انقدر جذاب هستند که بعد از تمام شدنشان هم به سراغشان میرویم. اما کمتر کسی به شما That 70’s Show را معرفی کرده است. سریالی که در دسته بندی همان سریال ها قرار میگیرد ولی کمتر به آن بها داده شده است. سیتکامی که اتفاقا طنز متفاوتی دارد. کاراکتر ها به شدت کار شده هستند و بازیگرها به خوبی از پس نقششان برآمده اند. در اینجا چند دلیل می آورم که چرا این سریال می تواند مرحم روزهای سختتان باشد. همچنین اگر از طرفداران سریال کمدی هستید تا به الان از این سریال غافل شده اید این متن را تا آخر بخوانید.

1. یک جمع دوستانه ی دیگر

برای من یکی از دلایلی که باعث میشد دیدن That 70’s Show را به تعویق بیاندازم دیدن این بود که اثر بازیگران نوجوان هستند. و مواجهه با یک سریال که شخصیت های اصلی آن نوجوانان هستند برای اکثر ما سخت است. احتمالا بیشتر دوست داریم سریالی را ببینیم که به فضای سن و سال و دغدغه های خودمان نزدیک است. اما بعد از دیدن تنها چند قسمت دلتان می خواهد جزئی از این گروه بودید. گروهی که احتمالا در واقعیت خیلی از ما ازشان دوری می کنیم اما حالا وجهه دیگر زندگیشان را می بینیم و با اکثر کارکترهایش ارتباط می گیریم.

یک گروه شش نفره از دوستان – استیون، جکی، دانا، فز، اریک و مایکل ( از چپ به راست)

زمانی که سریال در حال پخش بود اکثر بازیگرهای نوجوان آن گمنام بودند. اما حالا بعد از حدود 20 سال آن چهره ها برایمان آشنا هستند. از میلا کونیس و اشتون کوچر – که چند سالی هم است با هم ازدواج کردن- تا تافر گریس و بقیه ی بازیگرها.

شخصیت ها همگی متفاوت و دارای خصوصیات خاص هستند. اما شخصیتی که شما را بیشتر از همه خواهد خنداند فز است. فز یک مهاجر در آمریکا است که در زدن حرف های نامناسب در موقعیت های نامناسب استاد است. تا آخرین قسمت هم نخواهیم فهمید او از کجا به آمریکا مهاجرت کرده که البته همین هم هوشمندی نویسنده ها را می رساند. چرا که واقعا مهم نیست او از کجا مهاجرت کرده، در آمریکا خوشحال است و این پیام خوبی برای همه مهاجران است.

2. دهه ی 70 دوست داشتنی

شاید بیش از این دهه 70 نشود.

دومین دلیلی که دوست نداشتم این سریال را ببینم نام آن بود. به هر حال فکر می کردم چه کسی دوست دارد در قرن 21 سریالی تحت عنوان That 70’s Show را نگاه کند؟ فضای دهه ی هفتاد حداقل برای من مخاطب غیر آمریکایی هیچ حس نوستالژی ای ندارد. اما اشتباه می کردم. حداقل بعد دیدن این سریال دلتان برای دهه ی 70 تنگ خواهد شد. این شو با شما کاری می کند که دهه 70 میلادی را برای چند فصل زندگی کنید.

تماشای زندگی این گروه از دوستان دبیرستانی در زمانی که تکنولوژی هنوز نقطه عطف شکل دادن به سرگرمی های ما نشده است، لذت بخش است. زمانی که راک اند رول و موسیقی دیسکو در اوج محبوبیت بودند. زمانی که وقتی به سینما میرفتید استار وارز و آنی هال روی پرده ی سینما بودند. و زمانی که مد جایگاه خاصی داشت – به طوری که شما از طراحی لباس ها در این شو هم لذت خواهید برد، خصوصا لباس های شخصیت جکی که اگر یک خط تولید همین امروز برایشان افتتاح شود، احتمالا با استقبال زیادی رو به رو خواهد شد.

3. پاتوق دوست داشتنی

در ادبیات معماری و شهرسازی، الدنبرگ به ما واژه “مکان سوم” را معرفی می کند. مکان سوم خانه یا محل کار شما نیست ولی قطعا شما به آن حس تعلق دارید. جایی مانند یک کافه که همیشه با دوستانتان به آن جا می روید، و با کارکنانش آشنایید. شاید پاتوق معادل خوبی برایش باشد. مکانی مثل کافه ی سنترال پرک در فرندز یا بار مک لارن در آشنایی با مادر.

درباره ی مکان سوم و ویژگی های آن به طور کامل در این مقاله توضیح داده ام.

شاید زیرزمین آخرین جایی باشد که دوست داشته باشید پاتوقتان باشد اما نه در That 70’s Show.

اما مکان سوم دوست داشتنی این سریال زیرزمین خانه ی اریک فورمن -شخصیت اصلی- است. زیر زمینی در شهر پوینت پلیس در ویسکانسین که به نظر محل حوصله سر بری است. اما اتفاقات زیادی در این زیرزمین میافتد. دوستی شکل میگیرد و دوستی رشد می کند – به نظرم مهم ترین اتفاقی که در مکان سوم ممکن است بیافتد همین رشد است، همین که به خودت می آیی و میبینی سال ها یک مکان را در تمام اتفاقات و احساسات شخصی با آدم های نزدیک زندگی ات شریک شدی. و واقعا چه چیزی بیشتر از این می تواند باعث شود شما عاشق یک مکان شوید؟ شما میدانید که هر وقت در زیرزمین باز می شود یا کسی از پله های آن پایین می آید باید منتظر روایت جدیدی باشید.

4. خانواده

در اغلب سریال های این چنینی پدر و مادر ها شخصیت هایی هستند که به ندرت میبینیمشان. اما به نظرم سریال That 70’s Show همان قدر که راجع به دوستی هاست، راجع به خانواده نیز هست. شخصیت های اصلی اینجا رد فورمن – پدر اریک- و کیتی – مادر اریک- هستند. نقش هایی که به ترتیب کورتوود اسمیت و دبرا جو روپ به عهده دارند. اگر فرندز و ساینفلد را دیده باشید دبرا روپ چهره ای آشناست. رد شخصیتی عصبی و دمدمی مزاج دارد و کیتی که یک پرستار است دقیقا برعکس اوست. هر دوی آنها پدر و مادر هایی هستند با اخلاق هایی شبیه پدر و مادر های خودمان.

رد و کیتی

در طول سریال میبینیم که این دو نفر نه تنها برای اریک خانواده هستند که برای تک تک دوستان او هم در مواقع مختلف تبدیل به خانواده می شوند. و هم چنین سریال به جای اینکه تمام تمرکزش را بر روی نقش پدر و مادری آنها بگذارد، بخشی دیگری را فقط به آن دو اختصاص می دهد. اینکه دغدغه های یک زوج میانسال سوای فرزنداشان چه چیزهایی میتواند باشد.

اما دلایل بیشتری وجود دارد که چرا باید این سریال را دید. این شو پر از خلاقیت است. از ارجاعات صحنه های این سریال به نقاشی های معروف تا نوع حرکت دوربین، آهنگ تیتراژ آغازین و همچنین میزگردهایی که قطعا باعث قهقهه زدنتان خواهد شد. این شو با تمام ضعف هایش، به خاطر قصه گویی ماندگارش در خاطرتان خواهد ماند. به آن شانس بدهید تا مدتی حال بد را از شما دور کند و مطمئن باشید پشیمان نخواهید شد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *